De Meerkoet verjaagt het Waterhoen

Meerkoeten zijn watervogels die hun mannetje staan. Indringers worden zonder uitzondering uit hun broedgebied verjaagd. Of het nu soortgenoten zijn of een andere soort, dat maakt geen verschil. Zo was ik er vanmorgen getuigen van, dat een Meerkoet een Waterhoen achterna zat. Het Waterhoen was diep onder de indruk van een dreigende vechtpartij, dus maakte het Waterhoen dat hij weg was.

Het Waterhoen voelt de dreiging al aankomen, en is op zijn hoede.

Wie de Meerkoeten op het water ziet dobberen, zou denken dat het vredelievende dieren zijn. Meerkoeten verdedigen hun territorium als geen ander. Hun leefgebied meet doorgaans tussen de 0,1 en de 0,5 hectare. Meerkoeten steken veel energie in het bestrijden en verjagen van andere meerkoeten en niet-meerkoeten. Als Meerkoetjes vanuit het water willen gaan vliegen, rennen ze eerst over het water om beter op te kunnen stijgen. Ook als ze in gevaar zijn sprinten ze weg over het water. Dat sprinten over het water wordt ook toegepast als ze een indringer uit hun leefgebied willen verjagen. Het boezemt zo veel ontzag dat de indringer in de regel zijn aftocht blaast. Na het met veel gepiep, geklapwiek en watergetrappel wegjagen van een ander, schudt de overwinnaar voldaan het water van zijn vleugels en rugveren. Hij voelt zich duidelijk sterker dan de verjaagde.

De Meerkoet maakt zoveel indruk dat het Waterhoen maakt dat hij weg komt.

Toen het Waterhoen naar de kant was gejaagd dacht ik even dat het alsnog op een vechtpartij uit zou draaien. Het waterhoen kon eigenlijk nergens meer heen, maar gelukkig keerde de rust weer terug en kon het Waterhoen weer verder. Wat er zich voor het verjagen afspeelden heb ik niet kunnen waarnemen. Beide zitten normaal gesproken op het zelfde water, binnen het zelfde gebied. Mogelijk was het Waterhoen te dicht bij een nest van de Meerkoet aangeland en werd dat als een bedreiging gezien.

Het Waterhoen kwam er zonder veerscheuren vanaf. De rust is weer terug gekeerd.